Plan batymetryczny


Do waka­cyjnego obozu zostało już nie wiele czasu, a wynikiem naszej pracy ma być właśnie plan batym­e­tryczny. Co to, po co i jak go zrobić?


Plan batym­e­tryczny przed­stawia za pomocą izo­bat (linii jed­nakowych głębokości– przy­pom­nie­nie :) ) uksz­tał­towanie dna zbiornika. Wyko­nanie takiego planu umożli­wia określe­nie charak­terystyki powierzchni oraz charak­terystyki pojem­ności, głębokości i dna jeziora. Dane składa­jące się na te charak­terystyki mają znacze­nie dla np.: hydrotech­niki, ochrony środowiska, gospo­darki wod­nej (ochrony prze­ci­w­powodziowej, żeglugi śródlą­dowej i morskiej, rybołów­stwa i rybactwa).

Pod­sta­wową do wyko­na­nia planu batym­e­trycznego jest określe­nie pola batym­e­trycznego. Pole batym­e­tryczne to siatka punk­tów o znanym położe­niu i rzęd­nej dna. Ist­nieje parę metod pomi­arów tych punk­tów. Najprost­sza, jed­nocześnie najm­niej dokładna to pomiar za pomocą sondy opuszczanej na taśmie mier­niczej z łódki. Lep­sze wyniki otrzy­muje się wykonu­jąc pomi­ary z powierzchni pokrywy lodowej. Pomi­ary tymi meto­dami są bardzo czaso– i pracochłonne.

Dziś używa się raczej echosondy z dalmierzem radarowym lub odbiornikiem GPS.  Dzi­ałanie jest proste– nada­jnik echosondy wysyła falę dźwiękową, która powraca do przyrządu jako echo. Pręd­kość dźwięku w wodzie można określić na pod­stawie tem­per­atury wody (1461 m/s dla 20°C), a zna­jąc czas jaki minął od emisji do odbioru fali można obliczyć drogę prze­bytą przez  tę falę. Wynikiem pomi­arów są echogramy, z których głębokości nanosi się na przekrój zbiornika. W celu wykreśle­nia izo­bat sto­suje spec­jalne opro­gramowanie ofer­u­jące różne metody inter­po­lacji (np.: metoda najbliższego sąsiedztwa, odwrot­nych odległości, kriging).


Zachę­cam do zgłę­bi­enia :)   tem­atu:
Praca na temat nowoczes­nej hydrometrii jezior
Wszys­tko na temat echosond
Prezen­tacja na temat metod interpolacji


Przy pisa­niu korzys­tałem z:
Elż­bi­eta Bajkiewicz-Grabowska, Artur Mag­nuszewski, Prze­wod­nik do ćwiczeń z hydrologii ogól­nej, PWN, Warszawa 2009

Karol P.



»


Zostaw komentarz